Obrazy Warszawy, malowane przez Alicję Pochopień-Kuźniarz, zawsze zaskakują nas czymś nowym. Choć wydaje się niemożliwe, co można odnaleźć w malowanej wielokrotnie np. Kolumnie Zygmunta? A jednak artystka potrafi popatrzeć uważnie i zwrócić naszą uwagę na światło, kolor, oddając niepowtarzalny nastrój miasta.
Jeden z jej ostatnich obrazów przedstawia Wisłę. I to nie najmodniejsze ostatnio Bulwary Wiślane. Widzimy brzeg rzeki, nieujarzmiony , niemal dziki, jeszcze nie wybetonowany, ten po praskiej, „gorszej” stronie, jak czasem twierdzą snobistyczni mieszkańcy lewej strony Wisły.
Bo jest tam pięknie. Malarka wydobyła rdzawo brunatny kolor krzewów, jeszcze nie obsypanych liśćmi wczesną wiosną, szarość i błękit rzeki. W tle widzimy most Świętokrzyski, w oddali majaczą kominy elektrociepłowni Siekierki, jako niewielkie plamy czerwieni.
Alicja nie tylko maluje, ale potrafi też przelać na papier towarzyszące malowaniu myśli:
„Jak zatrzymać chwilę…Jak uchwycić światło, to boskie mgnienie.[…] Jak zamienić nieuważność w prostotę zachwytu. Jak przenieść codzienność, nie zgubić w mozolnym trwaniu. Jak namalować dławiący zachwyt i drżenie.”
