Włodzimierz Borowczyk

Urodził się w 1945 w Grodzisku Wielkopolskim. W latach 1965-1969 studiował na warszawskiej ASP Dyplom uzyskał w 1970 roku w pracowni Tadeusza Tuszewskiego. Wielokrotnie wystawiał swe prace w kraju i za granicą m.in. i na Salonie Debiutów w Warszawie (1969), w galeriach londyńskich Grabowski Gallery i Drian Gallery (1974), w Museum de Zalm w Mechelen (1980). Początkowo malował przede wszystkim martwe natury, później głównym tematem jego prac stały się pejzaże, widziane w różnych porach roku, w różnej atmosferze i oświetleniu. W swojej twórczości zdaje się kontynuować tradycję polskiego koloryzmu, bowiem kolor pozostaje dlań zagadnieniem najważniejszym. Borowczyk lubuje się w mocnych zestawieniach czerwieni i żółcieni, brązów i czerni, fioletów i błękitów paryskich. Nie popada przy tym w powierzchowną estetyzację, gdyż niezmiennym źródłem inspiracji pozostaje dlań żywa natura. To malarstwo, zmysłowe o bogatej, niekiedy wręcz rzeźbiarskiej fakturze, znajduje szerokie grono odbiorców wśród galeryjnej publiczności. Decyduje o tym zapewne czytelny w obrazach zachwyt artysty nad nieustanną zmiennością świata.